Back-up

Het huis van mijn moeder was altijd mijn back-up. Als ik iets nodig had in mijn eigen huishouden of voor mijn eigen verzamelwoede, kon ik altijd wel terecht op de zolder,in de garage, de kelder, de bijkeuken, schuur of het 'achter'schuurtje van mijn moeder. Van mijn ouders, zo moet ik natuurlijk zeggen...ik zeg mijn moeder, omdat mijn moeder van het bewaren en verzamelen is...was...
Tót ze verhuisden naar de seniorenwoning waar ze nu zitten, hadden mijn ouders een groot huis, waarin vele kasten vol met spullen. Mijn moeder bewaarde veel, en ondanks de spot die ik er graag mee dreef was het behalve een soort van groot magazijn waaruit je lenen of halen kon, ook een onuitputtelijke bron voor eigen herinneringen met nostalgische gevoelens.
Op de zolder kon ik ál mijn werkjes uit de kleuterschool terugvinden, net als alle schriftjes, baby en kinderkleding. Zelfs speelgoed uit mijn moeders kindertijd had er een plek gevonden. Een museum kon jaloers zijn!
In de bijkeuken, garage en schuurtjes stonden kasten van mijn moeders ouderlijk en grootouderlijk huis, vol met zaken die ooit nog eens van pas konden komen en meestal een erfenis waren van jaren...
Heel zelden, maar toch, af en toe had mijn moeder een opruim woede.
Dan stónd ze erop dat mijn zus en ik een deel van de herinneringen meenamen.
Wij, druk met ons eigen leven, waren er niet zorgvuldig in.
Soms namen we het mee om vervolgens wegens ruimte en/of tijdgebrek de boel weg te geven ten bate van rommel en goede doelen markten of erger: de vuilnisman!
Natuurlijk spijt later, maar zo gaat dat in de hectiek van het leven.
Tien jaar geleden kreeg mijn moeder het echter zwaar op haar heupen.
Ze wilde weg uit het huis waar ze sinds haar trouwen met mijn vader en lang ook met mij en zus woonde.
Hals over de kop werd mijn ouderlijk huis voor veel te lage prijs verkocht en was het probleem waar laten we al die spullen? heel erg daar.
Een vriendelijke overbuurman had zich tot mijn grote ergernis al ontfermd over diverse van mijn jeugdherinneringen en ze gretig ten gelde gemaakt.
De rest, wat ik niet op tijd heb kunnen redden, is opgehaald door handelaren.
Gelukkig verhuisde diverse herinneringen wél mee naar het nieuwe huisje en godzijdank, als ik iets ter sprake bracht kon mijn moeder het nog van achter 'schotten' of van onder een logeerbed toveren. Koffers met verrassende inhoud bleken nog immer aanwezig.
Dat gaf toch nog een veilig gevoel.
Echter, dit is nu valse schijn... want mijn moeder weet het allemaal niet meer zo goed. Ze sleept met spullen en wat ze nu waar heeft en bewaard, is haar niet meer duidelijk. Behalve dat het voor haarzelf heel onhandig, lastig en verdrietig is, is het ook voor mij niet leuk.
Ik moet er uiteraard aan wennen dat mijn moeder niet meteen meer pasklaar iets vinden of geven kan, al was het maar haar gedachten en herinneringen. Erger vind ik dat ze alles kwijtraakt: spullen vol van waarde die verdwijnen en plaats maken voor spullen loos ervan. Dat haar bron vol herinneringen waar ik graag uit putte, langzaam opdroogt...