Schrijven

Ze zit voorovergebogen aan tafel. Het wijde vest maakt haar rug een bochel. Kouwelijk als altijd de sjaal over de schouders. Haren vallen voor haar ogen, de neus boven het opengeslagen notitieboekje. Potloodjes en gummetjes immer voor haar uitgestald.
Ze kijkt schuin omhoog wanneer ik groet en glimlacht flauwtjes. Haar ogen staan waterig en rood, de bril ontbreekt.
Het is duidelijk geen goede bui, geen goed moment..
Ze staart naar de tafel, het opschrijfboekje, de potloodjes...
"Alles weg" stamelt ze...ze schuift wat met het boekje. Onzeker gaat haar hand over de kaft, het papier.
"Ik kan niet meer lezen" zegt ze "ook niet meer schrijven"...
Ik weet niks te zeggen.
Mijn vader komt uit de keuken, legt zijn hand op haar schouder, buigt zich voorover en geeft tekst en uitleg terwijl hij mijn moeder bemoedigend toeknikt.
Hij heeft de letters van het alfabet met haar opgeschreven. Ze oefenen woordjes.
In het boekje staan eenvoudige blokletters die samen de titels van boeken op de tafel vormen.
Boeken die er liggen te liggen, boeken soms nog cadeau gekregen, ontkennend wat zij is geworden.
Mijn vader spelt de letters en als zij het niet weet, zoekt ze het op in het voorbeeld wat hij voor haar heeft geschreven.
Ze is triestig en ik snap het. Ik zoek naar woorden, sla mijn arm om haar broze lijf.
"Kom, we gaan gezellig praten, en koffie drinken met lekkere koeken erbij."
Mama lacht...en zegt dat ze blij is dat we toch nog gekomen zijn en dat ze dat niet wist...
Ik pak het notitieboekje en zie de simpele hoekige lijnen door haar geschreven.
Naast me zit de vrouw die werd geroemd om haar kalligrafische kunstwerken.

Een middag

Mijn vader ligt achterover in de stoel. Zijn gezicht opgezwollen en vreemd...Mijn moeder hangt opzij gezakt op de bank...haar gezicht grauw en grijs, de lippen blauw.
Even flitst het door mijn hoofd...de dood...
Ik sta aan de vloer genageld, mijn zus is kalm. Ze wekt mijn vader en schudt net zolang mijn moeder tot die vermoeid haar ogen opslaat.
Ontreddering...
Zus en ik brengen de boel op orde.
Ik fatsoeneer mijn moeder, zodat we haar mee kunnen nemen naar buiten.
Mijn vader wil boodschappen doen, maar mag dat niet van mij. Hij beseft niet hoe raar zijn gezwollen gezicht is.
Mijn zus werkt het lijstje boodschappen af terwijl ik met moeder in de auto wacht.
De zon wil maar niet schijnen.

Kerstmis 2010

Stiltes...We zitten rond de tafel..Mijn vader vermoeid, mijn moeder verward. Haar trui omgekeerd en ruimer, haar haren piekerig om het gezicht smaller dan ooit.
Het gesprek gaat moeizaam. Moeder begrijpt het niet, vader hoort het niet. Er is koffie en kerstkrans en veel herhaling...
We blijven niet lang, ik ben nog grieperig en we komen immers gauw weer...
Wanneer ik naar de gang loop om mijn jas te halen hoor ik mijn moeder: "Maar....wij hadden hier toch altijd etentjes...met Kerst? Hebben we dat nu niet? Geen etentje met kinderen..?"
Ik draai me om en zie moeders handen in een hulpeloos gebaar.
Ik trek de deur achter mij dicht en staar in de spiegel terwijl mijn vader uitleg geeft in de kamer. Pijnlijk...
Als we vertrekken staat mijn moeder voor het raam, maar ze vergeet te kijken. Ze schuift met iets op de vensterbank en draait zich om.
Mijn vader zwaait ons uit en in de achteruitkijkspiegel zie ik een verslagen man kleiner worden.
Het blijft lang stil in de auto....