Vasthouden

We lopen ons rondje, mijn moeder en ik. Over het pad van het Vestje, voorbij de knotwilgen, langs de ganzen en eenden bij de vijver. Ze vindt het hier mooi en dat zegt ze me elke keer weer. Ze geniet en 'herinnert' zich dat wij hier speelden, net als de kindertjes van deze buurt waar mijn ouders sinds enkele jaren wonen...De zon schijnt zeldzaam vandaag en moeder wil nog een stukje. We slaan af en schuifelen verder. Dan betrekt de lucht en slaat de regen genadeloos toe. De wind jaagt ons het pad af en we zoeken beschutting onder de grote treurwilg. Ik schuif haar capuchon over haar hoofd en sla mijn armen om moeder heen. Met mijn rug naar de wind hou ik haar stevig vast en zo staan we daar minutenlang terwijl de regen ons doorweekt. "Ben je er nog?" roept mijn moeder onzeker boven het geraas..."Jaaaa" zeg ik "ik hou je heel stevig vast mama"

schoenen

Vader heeft het opgegeven...hij vraagt hulp.
Positief.
Ieder dag zal de thuiszorg komen, om mijn moeder te wassen en aan te kleden en haar pleisters met medicatie te plakken.
Moeder is content met de aandacht en het gaat er gemoedelijk aan toe. Ze keuvelen en lachen in de badkamer...
Maar we hebben te vroeg gejuicht.
De tweede dag mislukt helemaal. Moeder valt uit tegen mijn vader:
'Hoe hij het durft iemand in huis te halen die haar moet douchen, alsof ze vies zou zijn en dat hij zeker vond dat ze stonk!'
Ze weigert nog door iemand gewassen te worden en stapt zelf onder de douche...haar schoenen zijn doorweekt....

kinds

Als ik bij mijn moeder bent, houdt ze zich goed.
De sfeer is ontspannen en we maken er het beste van.
Zijn we naar huis...dan gaat het mis.
Moeder is dan onrustig, gaat dwalen in totale verwarring...
Vader belt: "Ze is volledig kinds geworden"
Het klinkt als een noodkreet.
"Ik kan haar geen seconde alleen laten, ze gaat enorm achteruit"zegt hij.
We komen maar weer af...en dan gaat het goed, naar omstandigheden.
"Ik hou dit geen half jaar meer vol..." zegt vader...
We houden beraad, we zullen hulp regelen, maar vader is ons voor...

hulp

Eigenlijk moet er snel hulp, echte hulp, professioneel dus.
Mijn zus en ik doen er alles aan mijn vader te overtuigen
Altijd weer zijn redenen dat weg te wimpelen, uit te stellen.
De thuiszorg wordt zoveel mogelijk buiten de deur gehouden en er worden dames betaald om 1x per week met moeder te wandelen.
Wij, de dochters, komen in het weekend: houden gezelschap, wandelen en doen boodschappen.
Als ik op zaterdag arriveer en moeder heeft al gewandeld met betaalde dame, ben ik heimelijk boos. "Ja" zegt mijn vader ""dame kan het goed gebruiken: studerende kinderen...."
In gedachten kaffer ik haar uit, zeker nadat ik verneem dat ze ook bij de thuiszorg in dienst is. Ik hoop maar dat ik verkeerd begrepen heb en dat dame toch in functie is geweest of een vriendendienst verleent.
Het zit me dwars....

lepeltjes

"Nu zijn het lepeltjes" zegt mijn vader "en het schaartje, van Bompa".
"Morgen zijn het de potloden, of haar brillekoker, zoals het gisteren haar armbanden waren....Tja, en zo is het altijd wel wat, meestal vind ik het wel hoor, wat ze kwijt is, maar nu...neeeeee...ik heb alles afgezocht, het hele huis, maar waar ze het nu gestoken heeft? Ik weet het niet, echt niet. Ze is er heel onrustig door he, ze blijft maar lopen en vragen...ze houdt er niet over op. Ik ben al dagen bezig..Maar goed, het komt wel weer eens te voorschijn, zo gaat dat altijd weer...hè ma??
Je bent nog al eens wat kwijt he ma?..Haha...jaja...we vinden het wel hoor, je lepeltjes! Wat? O jahh, het schaartje, dat zit er ook in, in het doosje....het schaartje van Bompa!
Wat het met dat schaartje is weet ik niet hoor...ze is er nogal aan gehecht he. Het lag waarschijnlijk vroeger altijd op zijn bureau en nu houdt ze het het liefst bij zich en er mag niemand aankomen...
Nee, nee, ma, niemand heeft het meegenomen. Nee, nee er is echt niemand binnen geweest. Nee hoor, ze hebben het niet weggegritst toen je je omdraaide..ook niet toen je sliep. Nee hoor, daar krijgt niemand de kans voor he, nee er lopen hier geen vreemde mannen in huis. Nee, vreemden gaan hier ook niet ongevraagd naar het toilet. Wat zeg je, sluipen ze achter je langs wanneer je niet kijkt? Nee hoor, de lepeltjes zijn niet gestolen. Je hebt het doosje gewoon ergens neergezet en vergeten waar. We vinden het wel..natuurlijk wel...Kom ma, ga zitten, het komt wel goed, ik vind het wel...wees maar stil, niet huilen...niet huilen... Ik weet toch hoe belangrijk het voor je is...komt goed, komt goed...
Ahhh kijk, daar is ons Marianne, ze heeft het gevonden. Zie je wel! Het doosje? Het doosje met de lepeltjes! Ja...dat... Je hebt het in de televisie-kast gezet achter je platen en cd's, was je vergeten he.
Jaha, het schaartje zit er ook in, kijk maar. Nee ik zei je toch? Dat heeft niemand meegenomen...ja je mag het vasthouden...doe maar..."

Heftig

De tijd van simpelweg een blogje posten lijkt voorbij.
De verhalen worden nog wel geschreven, iedere dag een boek, louter in mijn hoofd.
Soms vinden woorden hun weg via mijn handen op de toetsen en worden zinnen gevormd op het scherm,
Zinnen die ik nauwelijks nog deel omdat ik halverwege afhaak, wegens onrust, tijdgebrek of twijfel.
Een jaar geleden is het nu dat de gezondheid van mijn moeder een naam kreeg:
Alzheimer.
In dat jaar gebeurde veel.
Niet alleen met mijn moeder, maar ook met de mensen dicht om haar heen.
Na het paniek-telefoontje van afgelopen week wist ik:
dit is wat ik vreesde, de stap naar het onvermijdelijk eind.
De verhalen worden heftig en pijnlijk en daarom moeilijk te delen.
Mag ik het mijn moeder aandoen..haar aftakeling etaleren?
Mag ik mijn vaders leven te kijk zetten?
De escalatie van de afgelopen dagen....ik zal het beter voor me houden en soms dan in stukken en gebroken gevoelens neerzetten.

Gisterenochtend

Mijn zus neemt de telefoon op, het is mijn vader.
"Het is niet voor een puzzel dat ik bel, maar... het is ma...
Zijn stem klinkt onzeker, hapert en na een stilte komt ma aan de lijn:
"Mijn familie moet komen..mijn familie moet komen..."haar stem trilt en gaat over in snikken, hard snikken.
De verbinding wordt verbroken....
Mijn zus belt mij.
"Ja met mij, nog gefeliciteerd natuurlijk, maar daar bel ik niet voor, het is pa en ma..."
Mijn zus doet verslag van het vreemde, verontrustende gesprek, zij zal zelf poolshoogte nemen: In de auto springen om 100 km verderop te kijken wat loos is.
Ik heb een verjaardag, mijn jongsten worden 18.
De hele dag doet raar...