Welkom op mijn blog!

Het is altijd leuk als je een berichtje achterlaat: ervaringen, opmerkingen, tips.....

zondag 29 augustus 2010

Oud Zeer

Ze heeft genoten van haar Dames-uitje.
Ik was erbij met mijn zus.
Enkele dames vriendinnen van mijn moeder ken ik van vroeger.
Zo kwamen herinnering boven tafel en wat foto's.
Op één enkele foto zag ik mijzelf.
Bijzonder, want veel foto's uit mijn kindertijd zijn er niet.
Ik zag mijn moeder er in jonger jaren: nooit lachend, altijd serieus en streng.
Ik weet het, ze bedoelde het vast niet, het was onzekerheid die ze verborg.
Met de herinneringen, de plaats die er niet was, kwam mijn pijn naar boven: 't is oud zeer.
Aan het eind van de middag breng ik mijn moeder thuis.
We praten even na, ze is content. Dan moet haar iets van het hart.
"Wat heb ik me geïrriteerd" zegt moeder.
"Tante P. had weer het hoogste woord" "Ze drukte mij helemaal weg, met haar verhalen"....
Oud zeer moet het zijn, want ik heb er niets van gemerkt...
"Je bent moe, ga wat rusten" zeg ik en wil ze snel mogelijk weg...ik zie mijn moeder weer zoals ik het niet meer wil.
Na mijn emotionele avond en onrustige nacht, vol spoken en demonen uit het verleden, bel ik de volgende dag mijn vader.
Moeders irritatie blijkt vergeten...ze is tevreden, ze lacht, ze is blij...ik ook..
Ik ben het niet vergeten, al het oude zeer, maar mijn moeder van vroeger is er niet meer om me er aan te herinneren, dat scheelt.

de Koffie-Krans

Woensdag 25 augustus: mijn moeder viert haar verjaardag vandaag met "De Dames". Dat is een ruim begrip in mijn moeders beleving maar "de dames" in dit geval zijn de dames van de Koffie-krans. De Koffie-krans is mijn moeders uitje, overgebleven uit goede tijden, haar actieve leven. Mijn moeder en tante zijn ermee begonnen en noemen het krans...dame 3 die erbij kwam is nog steeds van de partij en praat van club. Krans of club het maakt niet uit, het bestaat meer dan 40 jaar. Dames kwamen en dames gingen...het dorp uit, het land uit, het hart uit en zoals dat gaat: ook het leven uit.
Vandaag waren de dames die nu de krans bepalen, samen, om op uitnodiging van mijn vader nu eens geen koffie te drinken maar een wijntje en geen gebakje te eten of zelfgebakken cake, maar een diner te genieten. Mijn moeder zal geen krans meer organiseren, ze hoort er gelukkig nog wel bij. Iedere week haalt iemand haar op en brengt haar thuis. Mijn moeder prijst zich gelukkig, zo ook mijn vader die dan even een enkel uur op adem komt. De krans is als een armband gemaakt van schakeltjes. Mijn moeders schakeltje is eruit, de krans nu wat kleiner. Mijn moeder hangt eraan als een bedeltje....en zo dat gaat met bedeltjes...die hebben hun eigen taak....

zaterdag 21 augustus 2010

verjaardag

Vandaag wordt mijn moeder 80. De zenuwen van mijn vader zijn gekalmeerd: De mevrouw namens de parochie is immers geweest, dat scheelt!
Mijn zus doet de "ochtendshift". Ze treft mijn moeder aan met vette haren en stopt haar resoluut onder de douche. "Ik wist niet dat ik vandaag jarig was" verontschuldigde moeder zich.
's Middags ben ik er voor de tweede shift en tref mijn moeder aan met nog vochtig piekhaar...zo ken ik haar eigenlijk niet..
We hebben nieuwe kleding gekocht voor de jarige, die uiteraard gepast moet worden. Het is wat mijn dochter kritisch noemt: "best hippe kleding, die tuttig wordt omdat oma's die zo nodig dragen"
Ik kleed mijn moeder uit en zie haar broos klein lichaam, de rug krom, het lijf tenger. Een bh is niet nodig, een hemd uit jaar 0 volstaat.
Het nieuwe t-shirt xs valt ruim, het vestje geeft wat volume. Het oud-roze truitje bevalt, want zo zacht en warm...De shawl van fijn-breisel is het succesnummer. Ma is gelukkig. Als een gewillige baby laat ze zich uit en aankleden...het is een ontroerend tafereel zegt mijn man: "Jij,je moeder zo liefdevol verzorgen." Ik weet het, het is nieuw voor ons.....
Tot slot borstel ik haar haren. Wanneer ze me later uit zwaait vallen er zachte speelse lokken voor haar ogen, het staat haar goed.

vrijdag 20 augustus 2010

80


Morgen is mijn moeder jarig. Ze wordt 80.
Het is dan bijna een jaar geleden dat het mis ging....
Echt mis ging.... want mis was het al een poosje.
In dat jaar is veel veranderd.
Veel, in het leven van mijn moeder, mijn vader, daarom in dat van ons.
Morgen vieren we haar verjaardag.
Vieren, het leven is nog steeds mooi en er is nog te genieten.
Voor het zover is dat genoten kan worden, is de stress toegeslagen:
Er mag géén taart en geen gebak...want er mag geen bezoek.
Zo zegt mijn vader.
Voor het onvermijdelijke-niet-tegen-te-houden bezoek mag er koffie.
Ik moet er zijn om die koffie te zetten en te schenken, en ook mijn zus.
Koffie is er, verder niets. Mijn vader wil geen gedoe.
Wij nemen stiekem drank en chips mee,tegen mijn vaders wil...maar wij willen ook wat!
Ik bak een appeltaart, het zal best feestelijk zijn, ze houden van appeltaart....

zaterdag 14 augustus 2010

Onzichtbaar

We schuifelen over het trottoir en voetje voor voetje door de winkelstraat. Met mijn moeder aan de arm trotseer ik het Oostburgs voetgangersverkeer van Locals, Belgen en toeristen. Zo veel zijn het er niet eens, maar ieder heeft een zekere haast en ruimte nodig. Mensen schieten ons links, rechts, voorbij of passeren ons ternauwernood ontwijkend.
Ik probeer blikken te vangen, te peilen: herkenning, erkenning, meeleven of zelfs irritatie...Ik zie voornamelijk een niets... leegheid of focus op wat achter ons is...
"Onzichtbaar...we zijn onzichtbaar..."...gaat het door mijn hoofd. "Vrouwen op leeftijd zijn onzichtbaar. Ze zijn niet de moeite waard te bekijken en niet interessant om te spreken".
Het verhaal van mijn oudere wijze 'zuster' dreunt door mijn hoofd.
Een kind, druk in haar eigen wereld en die van haar mama, komt recht op de mijne af gelopen. Mijn moeder houdt stil en wacht met ogen dicht op een botsing. De jonge moeder draait verveeld het hoofd naar haar dochter en mompelt iets van "Oppassen je loopt bijna die mevrouw omver". Mijn moeder heft het gezicht glimlachend op en opent haar mond om deze vrouw bemoedigend toe te spreken, maar die is allang weer verder. Ze heeft ons niet eens aangekeken. Net zo min als de anderen, die we noodgedwongen laten wachten wanneer we de winkel binnengaan, ons een blik waardig gunnen.

donderdag 5 augustus 2010

angst


De dokter kwam.
Mijn moeder had het wederom benauwd en er was weer 'iets met haar hart' zoals ze zei.
Na een poosje aanzien en afwachten belde mijn vader opnieuw de huisarts.
Dokter onderzoekt en kalmeert.
Niet de eerste en niet de laatste keer denk ik zo.
Ja, moeder mag naar de cardioloog, wederom, en ook hij onderzoekt en kalmeert.
Mijn zus maakt zich zorgen en wil dit en wil dat...
Het duurt even voordat mijn vader mij belt.
Hij weet niet wat wijsheid is.
Ik ook niet.
Toch heb ik zo mijn gedachten en gelukkig deelt mijn vader deze.
Mijn moeder is soms angstig, ik denk dat ze hyperventileerde.
Ze is bang, omdat ze de dingen niet meer begrijpt en controle verliest.
De dokter mag komen, maar tevens is ze als de dood voor ziekenhuis, nare onderzoeken of opname.
Bij haar zijn, haar niet alleen laten, haar geruststellen en liefde geven...dat is de beste medicijn die wij haar kunnen bezorgen.

tas..het vervolg

Soms is er gedoe, simpele dingen worden grotesk en gecompliceerd.
Zo was er het gedoe met de tas...:
http://alzheimer-hoofdstukken.blogspot.com/2010/05/tas.html
Door moeder mijn eigen toilettas als handtas te geven leek het 'probleem tas' simpel opgelost.
Vorige week gingen we er op uit: mijn moeder pakt de tas en even denk ik: ben ik nou gek...stonden er witte letters op mijn toilettasje...??
"Is dit het tasje wat ik je heb gegeven?" vraag ik tegen beter weten in.
Mijn moeder bevestigd: "Ja ik ben er blij mee".
Ik kijk argwanend in het tasje en zie de bekende dingetjes die haar altijd vergezellen. Dan zie ik het kapotte ritsje, er gaat mij een lichtje branden!
Mijn toilettasje, niet met witte letters, ligt onaangeroerd en opgeborgen in haar kast. Ik heb het lef niet om het mee terug te nemen.

3 augustus

Altijd even schrikken de datum van vandaag...
Niet zozeer voor mezelf, wel de gedachte aan mijn ouders.
Het is de dag dat hun jongste, hun enig zoontje, stierf na een wat ik noem: niet gelukt leven.
Kinderen krijgen was voor mijn ouders niet eenvoudig...
Ik ben de oudste, maar was eigenlijk nummer 3 in rij...
Er kwamen er meer, maar alleen mijn zusje bleef.
De jongetjes haalden het niet en stierven voor of kort na de geboorte, behalve één..die stierf 6 jaar later...
Hij had een handicap en heeft niet lang thuis gewoond, maar ik zag mijn moeder's liefdevolle en mijn vader's zware zorgen.
Ergens was het sterven een opluchting, al deed het pijn.
Er werd niet veel over gesproken en verdriet werd niet gedeeld.
Zo was de tijd, zo het gegeven.
Het was op een mooie zomerdag met zware schaduwen, dat ik iets begreep van leven en dood.
Wat bleef was het onvermogen en onbegrip.
Nog steeds kan ik het niet opbrengen er met mijn ouders over te praten.
Ik vraag mij af hoe mijn moeder....