Welkom op mijn blog!

Het is altijd leuk als je een berichtje achterlaat: ervaringen, opmerkingen, tips.....

zondag 20 november 2011

Tijd

De tijd...veel van hetzelfde en erger. Dagen, iedere dag een kort gesprek op afstand. Weken, iedere week een dag zorgen en doen. Maanden, zo verglijdt de tijd voor mij. Voor mijn vader staat de tijd stil: De pas op de plaats van zijn leven in het teken van moeder. Voor moeder gaat het leven terug in tijd, toen het begrijpelijk was en vroeger.
Ik ben de tel kwijt. Hoeveel is er verstreken en hoeveel nog te gaan?
In het huis is het stil. De klokt tikt de tijd. Ik zie op mijn horloge  wanneer ik weg kan, het leven tegemoet. Mijn vader ziet opgelucht etenstijd naderen en de mogelijkheid de dag zoetjes te sluiten. Moeder zoekt in verwarring haar tijd en plaats.
Morgen gaan we verder en hopen we op meer tijd van leven.

donderdag 18 augustus 2011

Zondagmiddag

We zitten buiten op het terras. Buiten, dat is de zon. Binnen is altijd donker. Buiten is er ruimte en herinneren lavendel en rozen aan betere tijden. Er is koffie, meegebrachte koeken en frisse wijn. Moeder drinkt mee, niet veel, maar toch... genoeg om te genieten.
We praten. Over koetjes, kalfjes en kinderen. Vader hoort voor zover hij het apparaatje in zijn oor dat laat doen.
Mijn moeder zit er rustig bij en ik vraag me af wat ze meekrijgt van onze verhalen.
Ze drinkt soms een slokje of neemt een muizenhapje als iemand van ons haar aanmoedigt en toeschuift. Af en toe zegt ze wat, of beter, probeert ze dat en regelmatig kijkt ze ons heel lang aan.
Als de koffie op is, de koeken gegeten, de fles wijn leeg en de uren van de middag voorbij zijn is het tijd om afscheid te nemen. Voor ik weer huiswaarts ga, bezoek ik nog even het toilet.
Zodra ik binnen en uit het zicht ben neemt moeder het woord.
Ze richt zich tot mijn man en zegt: "Ze houdt zich sterk hè, onze Marianne. Ze doet wel vrolijk, maar ik zie haar blik afdwalen....dan is ze ver en in gedachten...ze heeft verdriet, dat zie ik wel hoor..."

Wanneer ik buiten kom, mijn tas pak en afscheid neem van mijn ouders om huiswaarts te rijden, zegt moeder:
"Ha daar ben je weer...
ik denk dat ik weer eens naar huis toe ga..."

woensdag 10 augustus 2011

verdriet


Heftige tijden....
Mijn vader weet ervan en heeft het moeder uitgelegd. Een tijdje lang kan ik niet komen en neemt mijn zus alles waar. We bellen. Soms dan, want moeder en bellen, dat werkt niet zo, woorden zijn lastig te vinden en ontglippen.
Dan is daar plotseling en toch heel onverwacht het moment daar, onwerkelijk. Mijn zogenoemde 'vijfde kind' en liefste vriendje is niet meer. Mijn verdriet is groot. Vader belt en condoleert en ook moeder wil wat zeggen. Ze vraagt hoe het is en ik zeg goed. Goed is gemakkelijker dan niet goed en snel klaar. "Maar...."zegt moeder..."het is niet goed, je hebt je man verloren..." zij begrijpt, ik zeg: "Niet mijn man, mama, mijn liefste vriendje"..."Ja", zegt moeder, "dat is verdriet".


maandag 28 maart 2011

leeg

Lang niet geschreven, lang niet gepost..hoe komt het dan?
Blogjes genoeg in de kop en in het hart...maar geen moed, geen tijd, geen zin...
Niks nieuws te melden en veel van 't zelfde.
Niet meer weten wat ik al en wat nog niet hier had neergezet..
En nee... niet alles draait om mijn moeder, of om mijn vader.
Soms komen er andere dingen op mijn pad..ik kies het niet, of wel!
Bewust onbewust whatever.
Ik word opgeslokt door iets anders, groter en heviger..ja het kan.
Overal is een reden voor en de reden van mijn zoeken, zweven, ups downs, vallen opstaan, mezelf bij elkaar rapen en vegen, heeft te maken met iets waarvan ik niets begrijp.
De hele dag gonst het door mijn hoofd...waarom,waarom,waarom...
Nee, Alzheimer, het is vreselijk en verdrietig...maar mijn moeder heeft daarvoor toch bijna 80 jaar een - op de schaal van het leven- 'goed' leven mogen hebben.
Wie ben ik om te oordelen wat erg is of minder erg, maar waar ik nu mee verbonden ben geraakt dat slaat alles.
Voor mij dan.
Iemand kwam op mijn pad en die iemand krijgt even het beste van mijn energie.
Omdat het kan, omdat het moet, omdat hij het verdient, omdat hij mij zoveel geeft.
Mijn hoofd tolt, mijn lijf voelt leeg en mijn hart is bang.
Maar...ooit...ooit...komt het goed.

zaterdag 29 januari 2011

Schrijven

Ze zit voorovergebogen aan tafel. Het wijde vest maakt haar rug een bochel. Kouwelijk als altijd de sjaal over de schouders. Haren vallen voor haar ogen, de neus boven het opengeslagen notitieboekje. Potloodjes en gummetjes immer voor haar uitgestald.
Ze kijkt schuin omhoog wanneer ik groet en glimlacht flauwtjes. Haar ogen staan waterig en rood, de bril ontbreekt.
Het is duidelijk geen goede bui, geen goed moment..
Ze staart naar de tafel, het opschrijfboekje, de potloodjes...
"Alles weg" stamelt ze...ze schuift wat met het boekje. Onzeker gaat haar hand over de kaft, het papier.
"Ik kan niet meer lezen" zegt ze "ook niet meer schrijven"...
Ik weet niks te zeggen.
Mijn vader komt uit de keuken, legt zijn hand op haar schouder, buigt zich voorover en geeft tekst en uitleg terwijl hij mijn moeder bemoedigend toeknikt.
Hij heeft de letters van het alfabet met haar opgeschreven. Ze oefenen woordjes.
In het boekje staan eenvoudige blokletters die samen de titels van boeken op de tafel vormen.
Boeken die er liggen te liggen, boeken soms nog cadeau gekregen, ontkennend wat zij is geworden.
Mijn vader spelt de letters en als zij het niet weet, zoekt ze het op in het voorbeeld wat hij voor haar heeft geschreven.
Ze is triestig en ik snap het. Ik zoek naar woorden, sla mijn arm om haar broze lijf.
"Kom, we gaan gezellig praten, en koffie drinken met lekkere koeken erbij."
Mama lacht...en zegt dat ze blij is dat we toch nog gekomen zijn en dat ze dat niet wist...
Ik pak het notitieboekje en zie de simpele hoekige lijnen door haar geschreven.
Naast me zit de vrouw die werd geroemd om haar kalligrafische kunstwerken.

zondag 9 januari 2011

Een middag

Mijn vader ligt achterover in de stoel. Zijn gezicht opgezwollen en vreemd...Mijn moeder hangt opzij gezakt op de bank...haar gezicht grauw en grijs, de lippen blauw.
Even flitst het door mijn hoofd...de dood...
Ik sta aan de vloer genageld, mijn zus is kalm. Ze wekt mijn vader en schudt net zolang mijn moeder tot die vermoeid haar ogen opslaat.
Ontreddering...
Zus en ik brengen de boel op orde.
Ik fatsoeneer mijn moeder, zodat we haar mee kunnen nemen naar buiten.
Mijn vader wil boodschappen doen, maar mag dat niet van mij. Hij beseft niet hoe raar zijn gezwollen gezicht is.
Mijn zus werkt het lijstje boodschappen af terwijl ik met moeder in de auto wacht.
De zon wil maar niet schijnen.

Kerstmis 2010

Stiltes...We zitten rond de tafel..Mijn vader vermoeid, mijn moeder verward. Haar trui omgekeerd en ruimer, haar haren piekerig om het gezicht smaller dan ooit.
Het gesprek gaat moeizaam. Moeder begrijpt het niet, vader hoort het niet. Er is koffie en kerstkrans en veel herhaling...
We blijven niet lang, ik ben nog grieperig en we komen immers gauw weer...
Wanneer ik naar de gang loop om mijn jas te halen hoor ik mijn moeder: "Maar....wij hadden hier toch altijd etentjes...met Kerst? Hebben we dat nu niet? Geen etentje met kinderen..?"
Ik draai me om en zie moeders handen in een hulpeloos gebaar.
Ik trek de deur achter mij dicht en staar in de spiegel terwijl mijn vader uitleg geeft in de kamer. Pijnlijk...
Als we vertrekken staat mijn moeder voor het raam, maar ze vergeet te kijken. Ze schuift met iets op de vensterbank en draait zich om.
Mijn vader zwaait ons uit en in de achteruitkijkspiegel zie ik een verslagen man kleiner worden.
Het blijft lang stil in de auto....