Mijn vader ligt achterover in de stoel. Zijn gezicht opgezwollen en vreemd...Mijn moeder hangt opzij gezakt op de bank...haar gezicht grauw en grijs, de lippen blauw.
Even flitst het door mijn hoofd...de dood...
Ik sta aan de vloer genageld, mijn zus is kalm. Ze wekt mijn vader en schudt net zolang mijn moeder tot die vermoeid haar ogen opslaat.
Ontreddering...
Zus en ik brengen de boel op orde.
Ik fatsoeneer mijn moeder, zodat we haar mee kunnen nemen naar buiten.
Mijn vader wil boodschappen doen, maar mag dat niet van mij. Hij beseft niet hoe raar zijn gezwollen gezicht is.
Mijn zus werkt het lijstje boodschappen af terwijl ik met moeder in de auto wacht.
De zon wil maar niet schijnen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Mijn grote angst: binnenkomen terwijl pap dood in zijn stoel zit. Maar aan de andere kant: dan zijn de zorgen voorbij........... Dubbel gevoel...
BeantwoordenVerwijderenDit herken ik. Mijn vader is vijftien jaar ernstig hartpatiënt geweest. Iedere avond ging ik even naar hem toe en iedere avond heb ik hem aangekeken en me afgevraagd: "Pap, ben je er morgen nog wel?" Zo grauw zag hij er dan uit. En bij ieder telefoontje de schrik: "Er is iets met pap". Slopend. En tóch, toch ben ik blij dat ik dit heb gedaan en dat ik zelfs in zijn laatste weken - samen met mijn zus - voor hem heb kunnen en mogen zorgen. Ik was er bij toen hij stierf. Maar wat ik al die tijd niet door had, dat was dat mijn moeder dementeerde... Ik had veel ruzie met haar....en dacht dat het aan mij lag.... Voor haar heb ik nog drie jaren geprobeerd te zorgen, doodmoe van mijn werk en de schakeling naar een nieuwe baan bij een nieuwe organisatie, doodmoe omdat ik rouwde om pap, doodmoe om alles wat ik verloren had (daacht ik), en niet begrijpend wat er met mam aan de hand was. Ze was altijd een "sterke vrouw" die geen hulp wilde accepteren, ook niet toen ze begon te dementeren. En dat moet al jaren geleden begonnen zijn.
BeantwoordenVerwijderenIn de tijd van pap's overlijden en daarna, vergat ze n.l. niet alleen mentaal, maar ook fysiek. En ook dat hoort bij dementie, maar er is niemand die je daar op voorbereid. Uiteindelijk werd zij opgenomen in een verpleeghuis, verloor ik mijn baan en moet ik nu zien hoe mijn leven en werk op te pakken. Hoe? Geen idee. Ik weet alleen dat wat is geweest, ook echt is geweest....Al met al heeft het me zo'n acht jaren gekost....ben boven de vijftig en hoop op een nieuwe baan, waarin ik mijn talenten kan inzetten voor mensen die het nodig hebben....
De schrijfster van dit blog wens ik heel veel sterkte toe. Het is niets niks om dit mee te maken. Ook niet voor je vader en je moeder. Probeer te lachen, maar huil ook als je dat nodig hebt! Groetjes.