Een lange winter

"Het gaat niet goed met ma, ze ligt op bed"
Mijn vader belt.
Niet met puzzelvraag deze keer...
Hij komt rechtstreeks to-the-point:
Hoe het is met haar en hoe het is met hem...
Het gaat dus niet goed, zo zegt hij.
Ma is in bed gaan liggen en wil er niet uit.
"Het zit tussen haar oren" zegt mijn vader.
De winter duurt lang, het wordt tijd dat mijn moeder de buitenlucht kan proeven
en de zon haar broze lichaam kan verwarmen.
Ze zit al te lang binnen, als de lente komt kan ze naar buiten.
Tussen de 4 muren uit, scharrelen op haar terras.

Mattheus Passion

Zondag is het Palmpasen. Of Passiezondag, zoals ze het bij ons thuis noemen:
De zondag dat de Mattheüs Passion wordt opgevoerd in de St. Baafs van Aardenburg.
Een traditie waarbij ons ouderlijk gezin nauw bij is betrokken. Mijn moeder zat jarenlang in de organisatie: het zgn. "Bachcomité". Mijn vader,zus en ik verleenden hand en spandiensten op de grote dag, met als hoogtepunt enkele koorleden als gast aan tafel in huize G.
Ik bezocht in het verleden alleen de repetities: diepe indruk van Bachmuziek in zo'n grote kerk ....Mijn moeder en mijn zus zaten de lange voorstelling in een volle kerk, zonder comfort, altijd uit. De laatste jaren werd het voor mijn moeder een ware opgave. De harde stoelen, de koude kerk.... haar versleten ruggetje kon dit niet meer verduren...
Vorig jaar ging haar geestelijke gesteldheid behoorlijk meespelen. Mijn zus had de handen vol aan moeder die voortdurend aandacht nodig had en alleen nog maar gesprekken wilde aanknopen met jan-en-alleman en niet vooruit te krijgen was of zelfs kwijt.
Van te voren waren er de twijfels: kan ma dit nog aan? Of beter: kon mijn zus dit nog behappen? We besloten ma nog eenmaal - een laatste maal - de passiezondag te ervaren. Per slot van rekening was ze zich bewust van het evenement en was het toch altijd haar lust en leven geweest. Ze wilde zo graag en natuurlijk: wij gunden het haar zo.
A.s. zondag is weer zover: de Mattheus!
Mijn zus gaat erheen. Niets houdt haar tegen: Ze heeft de liefde voor de
Mattheus van mijn moeder meegekregen, net als de drang er bij te zijn.
Mijn moeder weet dat het zover is.
Ze wil mee....

Zwaar

Ohh, al bijna een maand niet geblogt...niet dat er niks te melden is...oh nee.....
Het is echter een niet zo makkelijke tijd.
Mijn gezondheid is wel eens beter geweest.
Noodgedwongen plaats ik de gedachten aan mijn ouders op een zeker zijspoor.
Met pijn en schuldgevoelens weliswaar.
Echter alle energie is nodig om zelf te overleven.
Na een vorm van burnout in het najaar van 2009, begon ik in 2010 uit de put omhoog te krabbelen.
Maar waar mijn geest zich langzaam - 2 stappen voor 1 stap achteruit, soms zelfs andersom - herstellen kon, wilde mijn lichaam absoluut niet beteren....
Meteen weer full time aan het werk, met zorgen en taken van groot gezin, is dat natuurlijk ook geen haalbare taak...
Alleen het is niet anders. Terug op de werkvloer moet je volle bak gaan:
Je uren draaien en eenmaal thuis gekomen er zijn voor het gezin.
Het valt me zwaar.
Maar het is niet anders.
De wekelijkse zorgtaken voor mijn ouders moet ik laten varen:
Mijn vader moet het met zijn 83jaren zelf rooien en mijn zus doet wat meer.
Voorlopig blijft het even zo.
Ik blijf hopen op spoedig betere tijden....dan wordt het ook weer iets beter voor mijn moeder...