Zwaar

Ohh, al bijna een maand niet geblogt...niet dat er niks te melden is...oh nee.....
Het is echter een niet zo makkelijke tijd.
Mijn gezondheid is wel eens beter geweest.
Noodgedwongen plaats ik de gedachten aan mijn ouders op een zeker zijspoor.
Met pijn en schuldgevoelens weliswaar.
Echter alle energie is nodig om zelf te overleven.
Na een vorm van burnout in het najaar van 2009, begon ik in 2010 uit de put omhoog te krabbelen.
Maar waar mijn geest zich langzaam - 2 stappen voor 1 stap achteruit, soms zelfs andersom - herstellen kon, wilde mijn lichaam absoluut niet beteren....
Meteen weer full time aan het werk, met zorgen en taken van groot gezin, is dat natuurlijk ook geen haalbare taak...
Alleen het is niet anders. Terug op de werkvloer moet je volle bak gaan:
Je uren draaien en eenmaal thuis gekomen er zijn voor het gezin.
Het valt me zwaar.
Maar het is niet anders.
De wekelijkse zorgtaken voor mijn ouders moet ik laten varen:
Mijn vader moet het met zijn 83jaren zelf rooien en mijn zus doet wat meer.
Voorlopig blijft het even zo.
Ik blijf hopen op spoedig betere tijden....dan wordt het ook weer iets beter voor mijn moeder...