Vasthouden

We lopen ons rondje, mijn moeder en ik. Over het pad van het Vestje, voorbij de knotwilgen, langs de ganzen en eenden bij de vijver. Ze vindt het hier mooi en dat zegt ze me elke keer weer. Ze geniet en 'herinnert' zich dat wij hier speelden, net als de kindertjes van deze buurt waar mijn ouders sinds enkele jaren wonen...De zon schijnt zeldzaam vandaag en moeder wil nog een stukje. We slaan af en schuifelen verder. Dan betrekt de lucht en slaat de regen genadeloos toe. De wind jaagt ons het pad af en we zoeken beschutting onder de grote treurwilg. Ik schuif haar capuchon over haar hoofd en sla mijn armen om moeder heen. Met mijn rug naar de wind hou ik haar stevig vast en zo staan we daar minutenlang terwijl de regen ons doorweekt. "Ben je er nog?" roept mijn moeder onzeker boven het geraas..."Jaaaa" zeg ik "ik hou je heel stevig vast mama"