Mijn vader

Ik vraag mijn vader hoe zijn dag was...vandaag is hij opgetogen: hij heeft wat te vertellen.
Soms, als anderen zich over mijn moeder ontfermen kan hij even weg.
Er even tussenuit...naar het klooster van de zusters - als zijn tijd beperkt is- of anders naar de abdij van de paters..
Mystieke gebouwen in stille bossen weggelegen van de waan van alledag.
Waar monniken als voorbij zweven in donkere pijen en zusters zingen hoog en sereen....

In de kapel van de paters volgt mijn vader de dienst samen met zielsverwanten en trouwe naburen om daarna zich te vervoegen in het Heem.
In de zomer is het goed toeven op het terras in de boomgaard, in de wintermaanden schuiven de gasten binnen aan voor warme soep en kleine kaart.
Maar meer nog kijkt mijn vader uit naar een rondje boekwinkel en eigelijk en vooral het gesprek aan de tafel.
Mijn vader is geen man van vrienden, maar daar kwam hij er het meest dichtbij....

Bij de zusters is het anders, die hebben geen gastenonthaal al is er wel mogelijkheid tot ontmoeting.
Zr.Mirjam is mijn pa's favoriet: "Ze is net zo oud als jij" zegt hij.
Ik weet dat hij vele gesprekken met haar voert: over het geloof, het leven en de worsteling met beiden...
Zuster Mirjam is nu al geruime tijd niet meer in het klooster.
"Ze woont al een poosje terug bij familie" zegt mijn vader.
Ze heeft wat problemen denk hij, van psychische aard: de worstelingen, de dilemma's in het leven...
"Ja" zeg ik...ik snap het...zr. Mirjam is een vrouw, van mijn leeftijd. Dus vandaar....

Vandaag was mijn vader niet bij de zusters, hij mist er de gesprekken met zr. Mirjam.
Hij was daarom doorgereden tot de abdij, het kost hem steeds meer moeite die afstand rijden.
"Hoe was het er" vraag ik hem.
"Stil" zegt mijn vader.... en het blijft ook lang stil aan de andere kant van de lijn.
"Geen interessante mensen ontmoet?" vraag ik.
"Nee" zegt mijn vader....."het is winter, er komen weinig mensen...daarbij"....
Zijn stem stokt.
"Velen zijn oud...."
Ik weet: Tot voor anderhalf jaar ging hij nog wel regelmatig. Met een van de gasten klikte het bijzonder.
De beide heren filosofeerden graag en veel samen, maar van hun privé hadden ze niet meer dan een enkel telefoonnummer.
Toen mijn vader hem na weken gemist te hebben uiteindelijk het nummer intoetste sprak hij de weduwe.
Daarna is mijn vader snel oud geworden.

"Velen zijn dood"....zegt mijn vader....
Beiden houden we onze adem in...
"Velen zijn dood. ....Zoals dat gaat in het leven" ...