Ze is na een selectieprocedure aangenomen op een gewilde vervolgopleiding en blij en trots.
Mijn vader, onderwijsman in hart en nieren, houdt dit soort zaken goed bij, soms wat te goed...maar dat is een ander verhaal.
Lievekind doet wat haar gevraagd wordt en belt.
Mijn moeder neemt op...ze zal mijn naam in de display hebben herkend en een enkele keer durft ze het aan, de telefoon opnemen.
Lievekind doet verslag en uitleg: "Oma...ik ben aangenomen op St.Lukas!".
Haar oma begrijpt het niet en Lievekind hoort haar vertwijfeling:
"Een van de kinderen is aangenomen" herhaalt mijn moeder...
"Een van de kinderen!", verzucht mijn dochter later..."ik zei toch duidelijk oma...enne..hallo!.... wie moet er anders worden aangenomen..."
Meteen na het beëindigen van het gesprek belt mijn vader gehaast terug:
"Ma begreep het het niet en ze vindt het heel erg!
Maar zeg Sarah namens oma dat we trots zijn hoor"
Posts
Het is wat he dat soort "gewone" dingen.. delen van momenten die dan helemaal vergaan.. bah..
BeantwoordenVerwijderenMenno
@Menno:
BeantwoordenVerwijderenAchteraf kunnen we er gelukkig ook de humor toch van inzien...Mijn moeder snapt vaak nog heel goed dat ze de plank misslaat, dat doet haar veel verdriet. Maar toch.... in goeie momenten, die helaas steeds zeldzamer worden,lachen we er samen om...ook mooi dat dat (nu) nog even kan....