Oorlogsherinnering

Dat ik in de eerste week van mei enorm bezig ben met herdenken van dé oorlog,
heeft alles te maken met de verhalen van Marie, de vrouw die een niet-onbelangrijke rol in mijn opvoeding heeft gehad.
Er was nml. altijd wel één dag in de week dat zij de avondmaaltijd besloot met de gevleugelde uitspraak "Onder de oorlog...."
Waarna ze een verhalend vergelijk trok van heden naar verleden.
Marie's wijsheden heb ik altijd zeer serieus genomen...
ze waren belangrijker dan wat mijn vader en moeder me vertelden.
Wellicht omdat die mijn ouders waren en zoveel al zeiden...
Marie's verhalen over den oorlog verveelden nooit, al waren het de oorlogsherinneringen van mijn moeder die uiteindelijk een groter impact hadden op ons allemaal.
Die herinneringen, het oorlogsverdriet van mijn moeder, tevens haar groot levens-verdriet,
heb ik pas zoveel later begrepen, toen zij haar ervaringen al keer op keer op keer had verteld.
Het heeft jaren geduurd en vele herdenkingen later voordat het besef bij mij binnen kwam.
Net als dat ik mijn moeder zoals zij is, maar vooral was, pas stukje en beetje ga begrijpen...nu het 5 voor 12 is...
Uiteindelijk vraagt het toch levenservaring om trauma's te herkennen, te ontcijferen en te begrijpen...de hare, de mijne.
Deze week stond ik als altijd weer stil bij vooral die gebeurtenis in maart '45: het moment daar waar de oorlog mijn familie letterlijk raakte.
Vanochtend was ik bij de Herdenking van de Slag om de Schelde.
De Schelde dat is thuis...
Ik voelde behoefte aan thuis. Ik voelde behoefte om te praten over de oorlog van thuis.
Met name de oorlog van mijn moeder, om wat ze heeft meegemaakt.
Of ik er met haar over kan praten...weet ik niet.
Natuurlijk herinnert zij zich het bombardement.
Terwijl de dag van gisteren alweer grotendeels is gewist, weet ze waarschijnlijk alle details van maart '45...dat zal het punt niet zijn..
Nee, mijn zorg is....wat zal die emotie met mijn moeder doen?
De emotie van haar herinneringen van verdriet.....