De ober met de mooie ogen

We zitten samen aan een tafeltje bij het raam,
in het restaurant, waar het vertrouwd voelt.
Ik realiseer me dat het hier was dat ik voor het eerst besefte :
'er klopt hier iets niet...ma is ma niet...'
We zaten toen met het hele gezin gezellig bijeen, een paar jaar geleden alweer
Van Alzheimer had ik alleen nog maar een vaag vermoeden.
Die dag, daar, begon het woord A. zich echter meer en meer op te dringen.
Mijn moeder had iets gezegd over een voorbijgaande mevrouw
en daarbij gegiecheld.
Zo was mijn moeder niet, nooit!
Mijn moeder praatte niet over anderen, niet op deze manier en giechelen
was helemaal uit den boze.
Dus iets klopte niet en eigenlijk wist ik toen best wat.
Nu zijn we verder.
En het gaat ma stukken minder dan toen.
Toch, soms lijkt er ogenschijnlijk weinig aan de hand.
In een momentopname...
Mijn moeder zit rustig, keurig en verzorgd tegenover mij.
Genietend van het moment.
De aardige ober komt aan onze tafel en nog een keer.
"Hij heeft in ieder geval mooie ogen"...zeg ik hardop
"Jaaaah", zegt mijn moeder met grote glimlach en schittering in de ogen
"Zeg dat wel!
En hij weet het hoor, van zichzelf" gniffelt ze..."hoe hij kijkt!"
Mijn moeder die dit soort dingen zegt... ik sta perplex!
Maar bijzonder is het wel...en best prettig.

Samenzweerderig heffen we het glas
"Carpe Diem" mama zeg ik!
"Carpe Diem"herhaalt ze.