Marcel

Ik ben op bezoek en glip naar boven: kleine 'inspectie'.
Mijn moeder is even afgeleid en mijn vader bezig met koffie.
Zowel mijn vader als moeder hebben een eigen 'werk' kamer.
Ik loop de kamer van mijn moeder in: er is weinig veranderd.
Sinds ze in deze seniorenwoning wonen heeft mijn moeder een kamer vol kastjes waarin
een deel van haar schelp en fossielenverzameling (erfenis van grootvader) en verder haar postzegelverzameling.
Overal liggen -weliswaar nette- stapeltjes met albums, mapjes, maar vooral enveloppen en zakjes vol met 'nognaderuittezoeken' postzegels.
Ik denk niet dat de zegeltjes ooit nog uitgezocht worden.
Dat overziet mijn moeder al lang niet meer.
Ik vermoed dat ze een en ander van links naar rechts verplaatst en schuift en schijn ophoudt.
Vele postzegels komen van Marcel: Ik zie overal zijn handschrift op de vele enveloppen vol.
Marcel is de 2e man van mijn moeders nichtje. De nicht waar mijn moeder al een leven lang close mee is, familie én vriendin.
Op Marcel is mijn moeder dol. Hij is denk ik de enige man die mijn moeders hobby serieus neemt.
Geen wonder, Marcel is ook een postzegel freak, zijn enig min puntje vind ik dan.
Niet alleen de gedeelde passie voor zegels geeft hem een dikke streep voor: Marcel is een charmante man en mijn moeder koestert zich in zijn attentie.
Als we enkele uren later met zo goed als de hele familie mijn vaders verjaardag vieren in een gezellig restaurant, krijg ik een verdrietig telefoontje: Marcel is overleden....

Ik wacht tot we terug zijn om het mijn ouders te vertellen...en mijn moeder uit te leggen...
Daar laat ik hen achter en weet dat het zwaar valt: Marcel is overleden, ze hebben hem niet meer kunnen bezoeken..