Degressie

Een bezoek aan mijn ouders...daar word ik niet vrolijk van....
Natuurlijk ben ik blij mijn vader te zien, ik weet hoe belangrijk het is geworden contact te hebben en hoe dit zijn en mijn leven heeft veranderd...maar hoe het leven van mijn ouders is geworden stemt niet tot juichen.
Op een grauwe winterdag valt het een en ander dieper dan het vallen kan...
Ik hoor mijn vader praten over up en downs...en dat hij gelukkig zelf geen last heeft van downs....Ik denk niet dat het echt zo is...maar mijn vader zal het nooit toegeven. Ik denk aan oude mensen en depressies. Ik denk aan Alzheimer en depressies. Ik denk aan onze familie en depressies en de ernstige vormen die het bij sommige heeft aangenomen....
Depressie...misschien heb er ook meer last van dan ik toe wil geven...
Extreme stress, uit balans zijn, burn-out verschijnselen en mezelf eruit weten te vechten...Veel, o zo veel wijzer geworden en levenslessen geleerd na deze zware maanden. Blijven vechten en vervolgens licht manisch worden: pieken o zo hoog en toch weer de onvermijdelijke dalen....Moe zijn, zooo moe dat niks meer kan, zelfs slapen niet...
Een lijf dat pijn doet, een geest die suf voelt...
Is er licht in deze donkere sombere dagen? Ja, er is licht....ik blog weer!