Welkom op mijn blog!

Het is altijd leuk als je een berichtje achterlaat: ervaringen, opmerkingen, tips.....

donderdag 15 maart 2012

Over

De laatste loodjes in huis.
Net als de dagen van de weken ervoor is die ochtend de lieve thuiszorgdame door mijn moeder uitgescholden en uitgemaakt voor alle lelijks. Mijn vader geneert zich en weet geen raad. 
Zonder bril, met haar ogen dicht zit moeder op de bank. Ze schreeuwt van het moment dat we binnenkomen bij iedere beweging die we maken. 
Ze grijpt naar haar hoofd en klaagt over pijn.
We lopen op ons tenen, sluipen door het huis en sluiten deuren uiterst behoedzaam.
Samen met mijn zus pak ik een koffer kleding, toiletspullen en klein persoonlijk goed.
Mijn moeder opent af en toe haar ogen en kijkt bozig en argwanend naar onze handelingen.
Ze gilt naar mijn vader dat we weg moeten. Ze dreigt 'de meiden' ons, voor het gerecht te slepen.
Soms staat ze op en probeert de buitendeur te openen.
Mijn zus krijgt daarbij een klap in het gezicht. 
Na ongeduldig heen en weer geschuifel komt ze enigszins tot rust, gaat zitten en sluit haar ogen. 
Vader zit hulpeloos naast haar op de bank.
Als de koffer is gepakt en we klaar zijn voor de laatste move, kunnen we enkel wachten.
Stil zie ik de minuten van het laatste uur voorbij kruipen.
Mijn vader zit hand in hand met mijn moeder die niets meer zegt.
Op een teken van mij pakt hij haar jas.
Ze kijkt hem verbaasd aan en vraagt waar ze heen gaan.
"We gaan naar waar Henk is" zegt mijn vader en als een kind laat moeder zich
haar jas aandoen. Ik neem haar hand. We lopen naar de auto.
Ik rij met haar in mijn vaders auto en hijzelf stapt in bij mijn zus.
Moeder is rustig en wijst naar de andere auto.
Ik ben bang dat ze gaat gillen en benoem alles wat ik tegenkom.
Afleiding: "Kijk mama, die kat...de kale bomen...de vijver met eenden en de grijze wolken, de chauffeur van de bus, de fietsende kinderen...."
De rit is kort, het huis dichtbij.
Het hele ritueel van uitstappen en binnengaan.
We worden ontvangen en mijn moeder pakt dankbaar de handen van iedereen die haar begroet. 
Ze is het lieve, rustige o zo breekbare vrouwtje.
Een zucht van verlichting. 
De zusters nemen moeder van ons over. 

1 opmerking:

  1. Angst, verwarring, onbegrip, verzet, je maakt het allemaal mee. En er als naasten mee om kunnen gaan kost tijd, want de emoties krijgen vaak de overhand.
    Maar het moment van berusting komt, zodra het gewenningsproces achter de rug is, en dan is de weg vrij voor het herwinnen van het vertrouwen.
    Sterkte, en geef je moeder die tijd.

    BeantwoordenVerwijderen