Zover

En dan is het zover. Het besluit dat het hoe dan ook moet. Een vrije dag genomen om met mijn vader te praten. Gezegd dat het echt niet langer kan en dat in het belang van iedereen en vooral van moeder zelf de tijd gekomen is voor een opname. 
Het duurt onverwacht maar even. Mijn vader, gebroken, geeft toe en binnen enkele uren staat de huisarts op de stoep om de stappen met ons te zetten.
Mijn moeder zit erbij en is stil boos en verdrietig. Gestopt met mopperen, schelden en gillen, uren onbewogen scheef hangend op haar vaste plaats op de bank. Ze moet de woorden opgevangen hebben en in haar hoofd gezocht naar een plek en houvast. 
De huisarts is een zoals dat heet 'goeie dokter', zij vertrouwd hem als geen ander. Hij is geduldig en spreekt lang. Zijn hoofd dicht bij het hare vertelt hij het plan. Moeder huilt stil.
Als hij weg is en ik haar handen vastpak kijkt ze me aan en zegt: "Ik ga verhuizen!"