Zelf.

Het was de bedoeling dit blog te deleten.

Ik had genoeg van veel.

Teveel schrijfsels die op mijn scherm werden geduwd met de opdracht: Lezen. Geweldig. Mooi. 

Schreeuwend veel mannen met mening over de wijde wereld. Zielig veel vrouwen met gevoelens over de zaken om hen heen.

Ik snap dat, maar heb er geen behoefte aan. Uitzonderingen daargelaten. Altijd.

Waarom wel mijn gedachten en gevoelens aan de ander bieden? 

Niet doen! Stop dus.

Maar...

Gisteren stuurde iemand mij mail met de vraag hoe het is. Niet met mij, maar met vader en moeder.

Ik begon het antwoord, bekeek nog eenmaal de Alzheimer Hoofdstukken en dacht: Oh, dat kon erger. Daarna: Laat ik het nog maar even staan. Volgende gedacht: Het is niet af. 

Omdat het niet af is, ga ik nog een hoofdstuk toevoegen. 

Of 2.

Meer.