Pasen

"Wat denk jij ervan?" vraagt mijn zus,
"zullen we samen een Paasbrunch organiseren, en pa en ma vragen te komen?"
Ik vind het een goed idee: samen Paasbrunchen. Pa en ma uitnodigen net zo, alleen vrees ik dat ze niet zullen komen.
Mijn moeder zou het geweldig vinden..er eens uit te zijn. Mijn vader echter ziet tegen uitjes op. Waar ik hem probeer over te halen en daarbij alle hulp bied, haakt hij af en trekt hij terug: Kerst 2009...mijn 50ste verjaardag september 2009....familiebijeenkomst juni 2009 enzovoort..
"Je weet niet hoe het is", zegt hij geïrriteerd als ik aandring, want mijn moeder komt immers nog graag onder de mensen.
Met mijn zus bespreek ik zijn weigering om met mijn moeder iets te ondernemen.
Is het echt zo moeilijk? Schaamt hij zich voor haar? Valt het hem zelf zwaar er op uit te gaan en is een vrouw die aandacht behoeft dan net de druppel? Wil hij moeder beschermen tegen ongemakkelijke situaties, vragen en blikken?
Mijn zus en ik denken van alles wat.
Tot mijn verrassing zegt hij toe met Pasen te komen...als het gaat dan hoor, voegt hij eraan toe. Hij houdt duidelijk slag om de arm.
Ik weet, dat hangt niet alleen af van mijn moeders toestand, maar ook van weer en verkeer.
Zondag was het zover: Eerste Paasdag!
Mijn zus en gezin waren al lang en breed gearriveerd, de koffie stond vers klaar en ik hield de klok ongerust in de gaten...
Ze waren laat! Ik zag doemscenario's: onwel geworden, betrokken bij een ongeluk...zoiets dergelijks...
Maar nee, het kwam goed: mijn moeder belde zelf aan en bewonderde mijn keuken.
Ze vergat de gedekte Paastafels waar een uitgebreid buffet klaarstond en als we het niet voor haar neus hadden gezet zou ze vergeten zijn iets van al het lekkers te eten.
Ze verwonderde zich over de kleinkinderen en bekeek met wijs gezicht de foto's op het beeldscherm die deze kleinkinderen haar toonden.
Ze schrok van haar eigen ogen op het portret gemaakt door mijn oudste zoon, maar liet zich geruststellen.
Mijn moeder had een gezellige middag.
Mijn vader was stil en afwezig.
Toen ze vertrokken, een rit van bijna anderhalf uur voor de boeg, bedacht ik dat mijn vader erg moe moest zijn.
Niet alleen het rijden, maar ook de hele aanloop naar het vertrek: Vóór ze eens in de auto zitten: opstaan,wassen, aankleden, ontbijten, tas pakken, jas pakken.Mijn moeder die draait en draalt en dan het huis afsluiten, wegrijden..
Ik voelde me best bezwaard dit mijn vader aan te doen, maar het was het waard.
Toen ze thuis kwamen - opluchting bij ons dat ze veilig waren - belde mijn moeder zelf op. Ze had genoten!
Het was een geweldige middag.