Welkom op mijn blog!

Het is altijd leuk als je een berichtje achterlaat: ervaringen, opmerkingen, tips.....

vrijdag 3 december 2010

liefde

"Als ze me niet meer herkend...dan moet ze naar een verpleegtehuis"
zegt mijn vader...
"Dan is het over, dan kan ik het niet meer aan"
Mijn vader zorgt voor haar, meer dan gevraagd...
Eerst in zijn eentje, later met hulp die hij niet wilde vragen en aannemen.
De nood werd hoog, zo hoog dat overstag gaan dankbaar werd.
Nog steeds moet water tot lippen stijgen voor hij een stap neemt:
Uit handen en onafhankelijkheid opgeven.
Maar mijn vader neemt ze, die stappen, schoorvoetend eerst en dan resoluut:
"Als ze me niet meer herkend...dan moet ze naar een verpleegtehuis"
Zijn ogen worden vochtig...
Het leek nog ver, maar het gaat snel, sprongen, richting eind.

Steeds vaker is moeder van streek...dan vraagt en vergt ze het uiterste.
Later kalmeert hij haar, hij streelt haar wang, en wrijft haar hand.
Met eindeloos engelengeduld legt hij uit, de verwarrende wereld.
Neemt haar aan de hand op weg naar het onbekende.
Mama accepteert het en weet weer.
Om later in paniek, wanhoop en ellende het uit te schreeuwen van angst.
Als een dier in nood vecht ze met haar laatste energie.
Hij weert zich, sust en is onmachtig...
Soms weet hij het niet meer...

"Als ze me niet meer herkend...dan moet ze naar een verpleegtehuis"
zegt mijn vader...

2 opmerkingen:

  1. Ieder van ons heeft zijn grenzen. Het is goed daarover na te denken. Waar halen we anders de kracht vandaan?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zit dit met tranen in mn ogen te lezen, ZO herkenbaar. Bedankt.

    Marian

    BeantwoordenVerwijderen