Welkom op mijn blog!

Het is altijd leuk als je een berichtje achterlaat: ervaringen, opmerkingen, tips.....

dinsdag 23 november 2010

Lampje

Mijn vader staat in de deuropening met de jas al aan.
"Ik wou je net bellen", zegt hij wrevelig.
Ik mompel wat 'zat een beetje tegen' maar ik weet 12.00 u is 12.00 u voor hem en zeker geen 12.20...
De hele rit, 75 minuten lang, had ik me voorbereid op de stress van te laat komen,
een echtelijke woordenwisseling ten spijt.
Ik glip langs hem naar binnen, gooi de meegebrachte boodschappen op het aanrecht en begroet mijn moeder in de kamer.
Ze staat onhandig met haar jas in haar handen.
"Kom, we gaan gezellig uit eten" zeg ik en trek haar het jack aan, haar armen zachtjes de juiste richting duwend.
Vervolgens hurk ik door mijn knieën om de rits te sluiten, net als vroeger bij de kinderen.
Als een klein meisje dat nog niet de vaardigheid bezit een rits te sluiten laat mijn moeder het gelaten toe.
Blij pakt ze daarna mijn hand en in de gauwigheid wikkel ik nog een sjaal rond haar nek.
Dan maakt ze zich los en loopt naar een lampje in de hoek van de kamer: het licht moet nog uit!
Ze draait er wat om heen, strekt haar arm en trekt weer terug.
Maakt een vertwijfeld gebaar, strekt weer de arm uit, haar vinger reikt naar de aan en uit knop.
De knop wordt niet aangeraakt, haar vinger trilt, ze draait zich terug om en kijkt hulpeloos mijn richting uit.
Ik zie niet, zie niks, ik staar alleen maar... naar mijn moeder, zonder besef.
"Help haar even" zegt mijn man....
...............................................
"Pas op", zegt mijn moeder ..."Durf jij?... Stroom!... Warm!"
"Ik doe het wel" zeg ik en duw haar opzij, knip resoluut het lampje uit.
Met grote ogen kijkt mama mij aan..."Heb je pijn?" Ze wijst naar mijn hand.
"Nee nee" lach ik "kom we gaan! Op stap!"
Gearmd lopen we de deur uit...mijn moeder kijkt met stralende ogen naar me op.
Ze mompelt goedkeurend.

1 opmerking: