Niet zozeer voor mezelf, wel de gedachte aan mijn ouders.
Het is de dag dat hun jongste, hun enig zoontje, stierf na een wat ik noem: niet gelukt leven.
Kinderen krijgen was voor mijn ouders niet eenvoudig...
Ik ben de oudste, maar was eigenlijk nummer 3 in rij...
Er kwamen er meer, maar alleen mijn zusje bleef.
De jongetjes haalden het niet en stierven voor of kort na de geboorte, behalve één..die stierf 6 jaar later...
Hij had een handicap en heeft niet lang thuis gewoond, maar ik zag mijn moeder's liefdevolle en mijn vader's zware zorgen.
Ergens was het sterven een opluchting, al deed het pijn.
Er werd niet veel over gesproken en verdriet werd niet gedeeld.
Zo was de tijd, zo het gegeven.
Het was op een mooie zomerdag met zware schaduwen, dat ik iets begreep van leven en dood.
Wat bleef was het onvermogen en onbegrip.
Nog steeds kan ik het niet opbrengen er met mijn ouders over te praten.
Ik vraag mij af hoe mijn moeder....
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten