Oud Zeer

Ze heeft genoten van haar Dames-uitje.
Ik was erbij met mijn zus.
Enkele dames vriendinnen van mijn moeder ken ik van vroeger.
Zo kwamen herinnering boven tafel en wat foto's.
Op één enkele foto zag ik mijzelf.
Bijzonder, want veel foto's uit mijn kindertijd zijn er niet.
Ik zag mijn moeder er in jonger jaren: nooit lachend, altijd serieus en streng.
Ik weet het, ze bedoelde het vast niet, het was onzekerheid die ze verborg.
Met de herinneringen, de plaats die er niet was, kwam mijn pijn naar boven: 't is oud zeer.
Aan het eind van de middag breng ik mijn moeder thuis.
We praten even na, ze is content. Dan moet haar iets van het hart.
"Wat heb ik me geïrriteerd" zegt moeder.
"Tante P. had weer het hoogste woord" "Ze drukte mij helemaal weg, met haar verhalen"....
Oud zeer moet het zijn, want ik heb er niets van gemerkt...
"Je bent moe, ga wat rusten" zeg ik en wil ze snel mogelijk weg...ik zie mijn moeder weer zoals ik het niet meer wil.
Na mijn emotionele avond en onrustige nacht, vol spoken en demonen uit het verleden, bel ik de volgende dag mijn vader.
Moeders irritatie blijkt vergeten...ze is tevreden, ze lacht, ze is blij...ik ook..
Ik ben het niet vergeten, al het oude zeer, maar mijn moeder van vroeger is er niet meer om me er aan te herinneren, dat scheelt.