Onzichtbaar

We schuifelen over het trottoir en voetje voor voetje door de winkelstraat. Met mijn moeder aan de arm trotseer ik het Oostburgs voetgangersverkeer van Locals, Belgen en toeristen. Zo veel zijn het er niet eens, maar ieder heeft een zekere haast en ruimte nodig. Mensen schieten ons links, rechts, voorbij of passeren ons ternauwernood ontwijkend.
Ik probeer blikken te vangen, te peilen: herkenning, erkenning, meeleven of zelfs irritatie...Ik zie voornamelijk een niets... leegheid of focus op wat achter ons is...
"Onzichtbaar...we zijn onzichtbaar..."...gaat het door mijn hoofd. "Vrouwen op leeftijd zijn onzichtbaar. Ze zijn niet de moeite waard te bekijken en niet interessant om te spreken".
Het verhaal van mijn oudere wijze 'zuster' dreunt door mijn hoofd.
Een kind, druk in haar eigen wereld en die van haar mama, komt recht op de mijne af gelopen. Mijn moeder houdt stil en wacht met ogen dicht op een botsing. De jonge moeder draait verveeld het hoofd naar haar dochter en mompelt iets van "Oppassen je loopt bijna die mevrouw omver". Mijn moeder heft het gezicht glimlachend op en opent haar mond om deze vrouw bemoedigend toe te spreken, maar die is allang weer verder. Ze heeft ons niet eens aangekeken. Net zo min als de anderen, die we noodgedwongen laten wachten wanneer we de winkel binnengaan, ons een blik waardig gunnen.