Kleine momenten kunnen feestjes zijn.
Feestjes kunnen grote drama's zijn.
De verjaardag van mijn vader werd een drama.
Een verjaardag teveel waar niets meer te vieren viel.
Misschien omdat we wisten: dit is de laatste.
Misschien omdat we probeerden: dit is nog over.
Te weinig gezegd, te veel gedaan, te veel gezegd, te weinig gedaan.
Alles achteraf.
Einde van het feestlied, einde van de dag, einde van een samen:
Mijn vader die mijn moeder niet meer aan kan en dat eindelijk toegaf.
Kleinkinderen, verbijsterd, heen en weer geschoven in de rol van de dag.
Familieleden, machteloos, elkaar beurtelings naar voren of terzijde duwend.
Wat was mijn rol, mijn plek? Waar stond ik in het verhaal?
Mijn jeugdtrauma.
Daar stond ik midden in.
Tussen tirannieke vader met zijn beperking en manipulerende moeder met eigen rugzak.
Jaren van helen in een klap ongedaan.
Pijnlijke val.
Zo'n dag: zoveel meer dan een aaneenschakeling van momenten.
Een drama.
zondag 26 februari 2012
woensdag 8 februari 2012
Boos
Moeder is boos.
Ze vindt mijn vader een onaardige vent en nog veel lelijker.
Ze heeft zich in hem vergist en de woorden die anders altijd blijven hangen, spuugt ze fel achter elkaar uit.
Ze wil weg. Weg van alles en vooral iedereen.
Weg van hier...zoals ze zegt.
Achter de rug van mijn vader trekt ze kwade blikken en glipt uit zijn zicht en gedachten.
Minuten later bekomt mijn vader van schrik en de vraag waarom?? maakt plaats voor waar..??
Waar is moeder?
...........................
De buurt wordt opgetrommeld, maar gek genoeg niemand ziet haar lopen.
Verslagen loopt mijn vader terug naar huis en bij het passeren van de garagedeur bemerkt hij wat hij eerst over het hoofd zag.
In de rolstoel zit een kleine breekbare gestalte. Met scheve rug naar de deur gekeerd.
Alleen haar zilvergrijze haren weerkaatsen het schaarse licht.
Vader legt zijn arm op haar schouder en helpt mijn moeder overeind.
Ze geeft hem een hand en samen schuifelen ze naar binnen, waar het lekker warm is, de poes op hen wacht en de gesprekken zachtjes voortgaan over de boterham die wordt gesmeerd.
Ze vindt mijn vader een onaardige vent en nog veel lelijker.
Ze heeft zich in hem vergist en de woorden die anders altijd blijven hangen, spuugt ze fel achter elkaar uit.
Ze wil weg. Weg van alles en vooral iedereen.
Weg van hier...zoals ze zegt.
Achter de rug van mijn vader trekt ze kwade blikken en glipt uit zijn zicht en gedachten.
Minuten later bekomt mijn vader van schrik en de vraag waarom?? maakt plaats voor waar..??Waar is moeder?
...........................
De buurt wordt opgetrommeld, maar gek genoeg niemand ziet haar lopen.
Verslagen loopt mijn vader terug naar huis en bij het passeren van de garagedeur bemerkt hij wat hij eerst over het hoofd zag.
In de rolstoel zit een kleine breekbare gestalte. Met scheve rug naar de deur gekeerd.
Alleen haar zilvergrijze haren weerkaatsen het schaarse licht.
Vader legt zijn arm op haar schouder en helpt mijn moeder overeind.
Ze geeft hem een hand en samen schuifelen ze naar binnen, waar het lekker warm is, de poes op hen wacht en de gesprekken zachtjes voortgaan over de boterham die wordt gesmeerd.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
