Zondagmiddag

We zitten buiten op het terras. Buiten, dat is de zon. Binnen is altijd donker. Buiten is er ruimte en herinneren lavendel en rozen aan betere tijden. Er is koffie, meegebrachte koeken en frisse wijn. Moeder drinkt mee, niet veel, maar toch... genoeg om te genieten.
We praten. Over koetjes, kalfjes en kinderen. Vader hoort voor zover hij het apparaatje in zijn oor dat laat doen.
Mijn moeder zit er rustig bij en ik vraag me af wat ze meekrijgt van onze verhalen.
Ze drinkt soms een slokje of neemt een muizenhapje als iemand van ons haar aanmoedigt en toeschuift. Af en toe zegt ze wat, of beter, probeert ze dat en regelmatig kijkt ze ons heel lang aan.
Als de koffie op is, de koeken gegeten, de fles wijn leeg en de uren van de middag voorbij zijn is het tijd om afscheid te nemen. Voor ik weer huiswaarts ga, bezoek ik nog even het toilet.
Zodra ik binnen en uit het zicht ben neemt moeder het woord.
Ze richt zich tot mijn man en zegt: "Ze houdt zich sterk hè, onze Marianne. Ze doet wel vrolijk, maar ik zie haar blik afdwalen....dan is ze ver en in gedachten...ze heeft verdriet, dat zie ik wel hoor..."

Wanneer ik buiten kom, mijn tas pak en afscheid neem van mijn ouders om huiswaarts te rijden, zegt moeder:
"Ha daar ben je weer...
ik denk dat ik weer eens naar huis toe ga..."

verdriet

Heftige tijden....
Mijn vader weet ervan en heeft het moeder uitgelegd. Een tijdje lang kan ik niet komen en neemt mijn zus alles waar. We bellen. Soms dan, want moeder en bellen, dat werkt niet zo, woorden zijn lastig te vinden en ontglippen.
Dan is daar plotseling en toch heel onverwacht het moment daar, onwerkelijk. Mijn zogenoemde 'vijfde kind' en liefste vriendje is niet meer. Mijn verdriet is groot. Vader belt en condoleert en ook moeder wil wat zeggen. Ze vraagt hoe het is en ik zeg goed. Goed is gemakkelijker dan niet goed en snel klaar. "Maar...."zegt moeder..."het is niet goed, je hebt je man verloren..." zij begrijpt, ik zeg: "Niet mijn man, mama, mijn liefste vriendje"..."Ja", zegt moeder, "dat is verdriet".