Welkom op mijn blog!

Het is altijd leuk als je een berichtje achterlaat: ervaringen, opmerkingen, tips.....

zondag 12 december 2010

Gezegd, wat nooit gezegd.

Als ik naast haar zit aan tafel geef ik mijn gsm aan haar door.
Mijn dochter spreekt even met oma.
Mijn moeder straalt en zegt niet meer dan ja, jaja en jaa en jahaaa.
Meer kan niet en lukt haar niet.
Het spreken over het verleden gaat wat beter af.
Ze herinnert haar eigen jeugd, zo anders als die van mijn dochters.
"Ik had dat ook gewild"... zegt ze...
"Net als de meisje tegenwoordig, genieten van het leven...
Maar Bomma en Bompa hielden me kort...ik mocht niet veel.
Ze waren alleen maar bezorgd..óverbezorgd waren ze..."
Het is stil, ik ken het verhaal.
Een pijnlijk verhaal, net als het verhaal van mijn eigen jeugd.
"Ze deden het met de beste bedoelingen" zeg ik...
Wat anders kan ik zeggen, ik zie het verdriet.
Mijn moeder diept gedachten op.
"Ik hoop dat ik het beter heb gedaan" zegt ze.
"Althans ..."
Ze draait langzaam haar hoofd en kijkt me onderzoekend aan.
"Het was in ieder geval mijn bedoeling...om het beter te doen...
Of het gelukt is weet ik niet..."
Ze staart terug voor zich uit en schuift wat met haar koffiekopje.
"Je deed wat je kon" zeg ik "met de beste bedoeling."
"Ik heb in ieder geval mijn best gedaan, op mijn.. eh mijn van der Heijden manier”… ze lacht en draait haar hoofd naar mij toe.
"Voor een van der Heijden heb ik het beste gedaan..misschien ..”
Dan kijkt ze me vragend aan.
Ik slik, verlegen met het moment..door mijn hoofd raast mijn pijn, mijn verdriet.
Dan pak ik haar vast..”Je hebt je best gedaan mama.”
Een zucht ontsnapt ons beiden.
Gezegd, wat nooit gezegd.
Het is goed.
Het is afgesloten
De cirkel..die is rond...bijna....

vrijdag 3 december 2010

liefde

"Als ze me niet meer herkend...dan moet ze naar een verpleegtehuis"
zegt mijn vader...
"Dan is het over, dan kan ik het niet meer aan"
Mijn vader zorgt voor haar, meer dan gevraagd...
Eerst in zijn eentje, later met hulp die hij niet wilde vragen en aannemen.
De nood werd hoog, zo hoog dat overstag gaan dankbaar werd.
Nog steeds moet water tot lippen stijgen voor hij een stap neemt:
Uit handen en onafhankelijkheid opgeven.
Maar mijn vader neemt ze, die stappen, schoorvoetend eerst en dan resoluut:
"Als ze me niet meer herkend...dan moet ze naar een verpleegtehuis"
Zijn ogen worden vochtig...
Het leek nog ver, maar het gaat snel, sprongen, richting eind.

Steeds vaker is moeder van streek...dan vraagt en vergt ze het uiterste.
Later kalmeert hij haar, hij streelt haar wang, en wrijft haar hand.
Met eindeloos engelengeduld legt hij uit, de verwarrende wereld.
Neemt haar aan de hand op weg naar het onbekende.
Mama accepteert het en weet weer.
Om later in paniek, wanhoop en ellende het uit te schreeuwen van angst.
Als een dier in nood vecht ze met haar laatste energie.
Hij weert zich, sust en is onmachtig...
Soms weet hij het niet meer...

"Als ze me niet meer herkend...dan moet ze naar een verpleegtehuis"
zegt mijn vader...