Zorg

Alle mogelijkheden ten spijt...tot nu toe zijn mijn ouders nog niet toe aan hulp van De Zorg.
Regelmatig doe ik een poging mijn vader te overtuigen van het nut, de noodzaak, ofwel het gemak van hulp en zorg-instanties, maar tot op heden zonder resultaat.
Toen mijn moeder enkele jaren geleden het niet meer voor elkaar kreeg een maaltijd te fabriceren wilde ik hen aan 'de'Tafeltje Dekje... Het idee!
"Dat is heel mooi hoor"zei mijn moeder ..."voor oude mensen dan" en daar was de kous mee af. Achter mijn rug beklaagde ze zich over mij -haar dochter- die met haar Tafeltje Dekje ideeën...
Alle pogingen van zus en mij strandden telkens in onbegrip en lichte verwijten.
Toen de nood heel hoog werd, sloot mijn vader een deal met de plaatselijke traiteur.
Deze brengt nu op gezette tijden een in onze ogen niet echt smakelijke hap.... Mijn moeder - geen grote eter - moet er helemaal niks van hebben. Zij beperkt zich tot de soep uit het blik en een toetje uit het koelvak van AH.
Deze regeling is duur. Mijn vader heeft het er graag voor over.
Alles liever dan toegeven en afhankelijk zijn.
Wanneer ik voorzichtig aankaart dat mijn moeders wereldje wel erg klein wordt en ik mijn zorgen uit of het mijn vader niet te veel is, stuit ik op ontkenning en geeft mijn vader niet thuis.
Ik probeer hem nog te verleiden met het vooruitzicht weer eens even tijd voor zichzelf te kunnen nemen...maar helaas. Het water is nog net niet hoog genoeg aan de lippen....

Dames

Mijn moeder heeft dames...
Dames die met haar lopen, wandelen, frisse neus halen, een blokje om.

"Ja ik heb echt goeie dames, die dat met me willen doen" knikt mijn moeder.
"Ze zijn van....ja van de dames die ik heb....en ook van de Thuiszorg.
Die van de Thuiszorg gaan ook met me lopen...zo eens een blokje om.
Alleen gaan mag ik niet van pa... hij is bang dat ik verdwaal, of dat ik val.
Dus dan ben ik blij dat die dames met mij willen gaan...
Jaja... en dan zie je ze kijken hier in de buurt hè....als ik er mee aan de arm loop.
Soms houden ze me staande en vragen dan..Hoe kom jij aan die thuiszorg?
Zijn ze denk ik toch jaloers.."

De dames waar mijn moeder het over heeft...ik denk dat ze haar koffie-vriendinnen bedoelt, dames waarmee ze eens per week een kleine ochtend nieuwtjes uitwisselt, misschien wel al een halve eeuw lang.
Die dames, hoe aardig ze ook zijn, gaan echter niet met mijn moeder een blokje om.
Ze zouden het best eens kunnen doen, maar ach...dat vind ik, dus terzijde. Wat weet ik er nu eigenlijk van.
De Thuiszorg doet het net zo zeker niet. Er komt geen Thuiszorg bij mijn moeder, in ieder geval niet wekelijks.
De dames...dat moet dame M. zijn.
Dame M. komt eens per week poetsen.
Als het goed weer is betaald mijn vader de dame een uurtje extra. Dan gaat dame M. met mijn moeder wandelen...'is goed voor mevrouw!'
Mijn moeder is er gelukkig mee en o zo dankbaar.
Ze is afhankelijk van haar dochters, die zo mogelijk in het weekend hun arm in de hare haken.
Verder zijn er geen dames die mijn moeder eens mee nemen, zo is de realiteit...
maar gelukkig beleeft mijn moeder het niet zo.

Zelf

Vandaag was ik in de war.
Ik was al eerder in de war.
Toen mijn moeder het pad kwijt was...ging het ook mij even mis.
Het had niets met moeder te maken, het kwam door banale zaken als werkdruk en stress...
Tenminste dat denk ik.

Verder krijg ik de leeftijd dat je lijf anders gaat beslissen.
Daarvan raak je ook in de war...soms.
Vergeetachtig..hoort erbij.
Althans dat zegt men.

Ik ruste wat uit en werkte aan de stress.
Dat klinkt simpel, maar is alles behalve dat.
Het ging beter...niet meer in de war en onthouden lukte weer.
Zo leek het.

De laatste dagen baren me zorgen.
Ik vergeet weer en gedachten zakken weg.
En vandaag verraste ik mezelf
door een moment niet meer te weten....
even