Heftig

De tijd van simpelweg een blogje posten lijkt voorbij.
De verhalen worden nog wel geschreven, iedere dag een boek, louter in mijn hoofd.
Soms vinden woorden hun weg via mijn handen op de toetsen en worden zinnen gevormd op het scherm,
Zinnen die ik nauwelijks nog deel omdat ik halverwege afhaak, wegens onrust, tijdgebrek of twijfel.
Een jaar geleden is het nu dat de gezondheid van mijn moeder een naam kreeg:
Alzheimer.
In dat jaar gebeurde veel.
Niet alleen met mijn moeder, maar ook met de mensen dicht om haar heen.
Na het paniek-telefoontje van afgelopen week wist ik:
dit is wat ik vreesde, de stap naar het onvermijdelijk eind.
De verhalen worden heftig en pijnlijk en daarom moeilijk te delen.
Mag ik het mijn moeder aandoen..haar aftakeling etaleren?
Mag ik mijn vaders leven te kijk zetten?
De escalatie van de afgelopen dagen....ik zal het beter voor me houden en soms dan in stukken en gebroken gevoelens neerzetten.