mooi

Opeens staat ze in de deuropening en kijkt me indringend aan. Haar bril af en haar ogen dwingend vragend.Ik schrik ervan. Met pa en manlief zaten we te genieten van de onverwachte oktoberzon en maakten afspraken over samen eten buiten de deur. "Wat is er mama?" vraag ik haar "moet ik iets doen? "Ze wrijft met vingers over haar gezicht.
De mannen begrijpen niet, ik heb een vermoeden. Ik neem haar mee naar de badkamer en vraagt of ze opgemaakt wil worden. Ze kijkt blij en ik struin tassen, laatjes en planken af op zoek naar haar make-up dingetjes van vroeger.
Ik vind er niet veel en moeder zegt dat ze gauw weer eens wat moet aanschaffen.
Mijn eigen toilettasje biedt uitkomst.
"Zal ik gaan zitten, dan kan je er beter bij" zegt mijn moeder gretig.
Ik poeder en geef kleur en lijn aan haar ogen en mond. Het valt me op hoe gaaf en rimpel-vrij haar gezicht nog is. Ze zit doodstil te genieten.
"Het zou wat zijn hè", zegt ze zacht..."Frank...hij zou toch denken...."
Ik schiet in de lach "mama, we eten straks niet bij Frank, maar wel bij die ober-met-de-mooie-ogen, weet je wel...ik maak je mooi, dus geen zorgen...je mag gezien worden..." Ik borstel zacht haar haren en bekijk het resultaat.
Ik mis en zie dat ze geen oorbellen draagt. Oorbellen! roep ik naar mijn vader. Hij protesteert: dat gedoe! Welnee zeg ik, ik doe ze haar in en straks ook weer uit.
Na het nodige gepriegel mag het resultaat er zijn: mam is mooi.
We zijn er klaar voor!
Zoals altijd geniet zij en wij van het samen eten in het restaurantje waar ze ons kennen. Ze geniet, wij genieten...nog en samen.