gastvrouw

"Hoe was je middag?" vraag ik moeder, terwijl ik haar een kopje koffie voorzet. Sinds kort gaat ze een middag in de week naar het verzorgingshuis. Een contactmiddag speciaal voor mensen met beginnende Alzheimer. Mijn moeder is allang geen beginneling meer, dat stadium heeft ze in zeer rap tempo weten te passeren, ons in verbijstering ver achterlatend.
Maar ze mag er (nog) komen, voor zolang het duurt...
"Ik ken het daar goed hoor" zegt ze, "ik doe het werk graag, ik heb er negen mensen onder me.." ze schuift wat op haar stoel. "Nou ja....ik help met koffie schenken." Ze kijkt onzeker naar me op...
"Ja, je kent het daar hè" zeg ik...mijn moeder werkte er immers jarenlang als toegewijde vrijwilligster.
"Ja" knikt moeder "Ik ken de mensen, de collega's van me..."
Dan valt ze even stil, ze roert in haar koffie en herpakt zich:
"Ik zag er tegenop om te gaan, maar het valt mee, de mensen die er komen, best netjes, aardig wel en vriendelijk allemaal. Ze maken een praatje...."
Weer kijkt ze ongemakkelijk mijn kant op.
"Die dames puzzelen er wat en ik laat ze maar wat doen he, ze zijn ermee bezig..."
Mijn vader komt erbij zitten, hij legt zijn hand op moeders arm: :Je moest er wennen, maar nu ga je best graag..."
Mijn moeder knikt "Jaja, het is daar goed. Ik begrijp dat ik er ooit zelfs wel zal moeten wonen, nou ja..het is dan maar zo...ik begrijp het wel".
Ze roert, het heden en verleden mengen zich zoals de koffiemelk oplost in haar koffie. De herinneringen van toen hechten zich aan de ervaringen van nu. Het brengt haar in verwarring: is ze daar nu de gastvrouw?...of toch de patiënt?
Ze weet het niet,ze weet het niet meer, het maakt onzeker...
Na de koffie zwaait ze me uit, aan de arm van mijn vader...ontroerd kijk ik om hoe ze daar staat voor hun huis, zwaaiend tot ik de bocht om ga.
Ik weet dat ze straks voordat de nacht invalt, resoluut haar jas aantrekt en boos in grote-scene mijn vader zal verwijten dat hij haar niet laat gaan...naar huis...