verdriet

Heftige tijden....
Mijn vader weet ervan en heeft het moeder uitgelegd. Een tijdje lang kan ik niet komen en neemt mijn zus alles waar. We bellen. Soms dan, want moeder en bellen, dat werkt niet zo, woorden zijn lastig te vinden en ontglippen.
Dan is daar plotseling en toch heel onverwacht het moment daar, onwerkelijk. Mijn zogenoemde 'vijfde kind' en liefste vriendje is niet meer. Mijn verdriet is groot. Vader belt en condoleert en ook moeder wil wat zeggen. Ze vraagt hoe het is en ik zeg goed. Goed is gemakkelijker dan niet goed en snel klaar. "Maar...."zegt moeder..."het is niet goed, je hebt je man verloren..." zij begrijpt, ik zeg: "Niet mijn man, mama, mijn liefste vriendje"..."Ja", zegt moeder, "dat is verdriet".