Dames

Mijn moeder heeft dames...
Dames die met haar lopen, wandelen, frisse neus halen, een blokje om.

"Ja ik heb echt goeie dames, die dat met me willen doen" knikt mijn moeder.
"Ze zijn van....ja van de dames die ik heb....en ook van de Thuiszorg.
Die van de Thuiszorg gaan ook met me lopen...zo eens een blokje om.
Alleen gaan mag ik niet van pa... hij is bang dat ik verdwaal, of dat ik val.
Dus dan ben ik blij dat die dames met mij willen gaan...
Jaja... en dan zie je ze kijken hier in de buurt hè....als ik er mee aan de arm loop.
Soms houden ze me staande en vragen dan..Hoe kom jij aan die thuiszorg?
Zijn ze denk ik toch jaloers.."

De dames waar mijn moeder het over heeft...ik denk dat ze haar koffie-vriendinnen bedoelt, dames waarmee ze eens per week een kleine ochtend nieuwtjes uitwisselt, misschien wel al een halve eeuw lang.
Die dames, hoe aardig ze ook zijn, gaan echter niet met mijn moeder een blokje om.
Ze zouden het best eens kunnen doen, maar ach...dat vind ik, dus terzijde. Wat weet ik er nu eigenlijk van.
De Thuiszorg doet het net zo zeker niet. Er komt geen Thuiszorg bij mijn moeder, in ieder geval niet wekelijks.
De dames...dat moet dame M. zijn.
Dame M. komt eens per week poetsen.
Als het goed weer is betaald mijn vader de dame een uurtje extra. Dan gaat dame M. met mijn moeder wandelen...'is goed voor mevrouw!'
Mijn moeder is er gelukkig mee en o zo dankbaar.
Ze is afhankelijk van haar dochters, die zo mogelijk in het weekend hun arm in de hare haken.
Verder zijn er geen dames die mijn moeder eens mee nemen, zo is de realiteit...
maar gelukkig beleeft mijn moeder het niet zo.