Verder dwalen

Of weet je mama, zullen we verder dwalen, door de tuinen van jouw jeugd?
Over het rode zandpad gaan...naar het okergele tuinhuis met glas in lood..daar de rieten tuinstoelen uitstallen en wijn drinken in de avondzon?
Eerder op de binnenplaats de zinderende middaghitte ontwijken, daar waar de klimop de muren donker kleurt en je wegduiken kan achter hoge hortensia's .
Wil je dat ik meega met je mama door de smalle groene poort verborgen in de schoolmuur...over de binnen-cour door de ramen kijken? Zie daar mama:de oude schoolbanken en die kasten...daar liggen bompa's schatten uitgestald achter vitrine-glas en kleurig op rij in grote houten laden.
Pas op mama, niet verdrietig zijn...dat oude hok..lach er nu maar om! Je broers spijkerden er jouw schoolbord kwijt en je huilde tranen weg..
Daar is ook Margo.. naast poppenwagen en met strik in de haren, net als bij jou...
Speel met haar mama, want de oorlog woedt en het leven zal kort zijn.
Duiken, als de V1's komen, in de slootkant, zo plat je kan of schuilen in de kelder en wachten tot ze over zijn gevlogen.
Zeg Margo niet bang te zijn in de nacht verlicht door vuurwerk wat je nooit horen wil.
Als bommen vallen wegkruipen diep onder de dekens. Vrouwen die haar wiegen en slaapliedjes zingen.
Het hemels geweld uit te bannen...
Ja mama, het is zo'n lief klein meisje en ze lijkt echt op jou...als zusjes hand in hand...
Denk daaraan mama en niet aan de leegte die ze achter liet.
Ik kwam toen hè mama, heel veel later...op diezelfde dag in september.
Nee ik lijk niet op Margo, in de verste verte niet.
Een strik paste niet op mijn hoofd en jurkjes met kantjes en ruches...je had gelijk...het stond mij niet.
Het is lang geleden mama, we dwalen dieper in de tuin en aaien de poes en zoeken de schildpad die hier ergens kruipen moet...
Wat een fijne dag, vind je niet mama...zo in de zomer van je jeugd?

Lampje

Mijn vader staat in de deuropening met de jas al aan.
"Ik wou je net bellen", zegt hij wrevelig.
Ik mompel wat 'zat een beetje tegen' maar ik weet 12.00 u is 12.00 u voor hem en zeker geen 12.20...
De hele rit, 75 minuten lang, had ik me voorbereid op de stress van te laat komen,
een echtelijke woordenwisseling ten spijt.
Ik glip langs hem naar binnen, gooi de meegebrachte boodschappen op het aanrecht en begroet mijn moeder in de kamer.
Ze staat onhandig met haar jas in haar handen.
"Kom, we gaan gezellig uit eten" zeg ik en trek haar het jack aan, haar armen zachtjes de juiste richting duwend.
Vervolgens hurk ik door mijn knieën om de rits te sluiten, net als vroeger bij de kinderen.
Als een klein meisje dat nog niet de vaardigheid bezit een rits te sluiten laat mijn moeder het gelaten toe.
Blij pakt ze daarna mijn hand en in de gauwigheid wikkel ik nog een sjaal rond haar nek.
Dan maakt ze zich los en loopt naar een lampje in de hoek van de kamer: het licht moet nog uit!
Ze draait er wat om heen, strekt haar arm en trekt weer terug.
Maakt een vertwijfeld gebaar, strekt weer de arm uit, haar vinger reikt naar de aan en uit knop.
De knop wordt niet aangeraakt, haar vinger trilt, ze draait zich terug om en kijkt hulpeloos mijn richting uit.
Ik zie niet, zie niks, ik staar alleen maar... naar mijn moeder, zonder besef.
"Help haar even" zegt mijn man....
...............................................
"Pas op", zegt mijn moeder ..."Durf jij?... Stroom!... Warm!"
"Ik doe het wel" zeg ik en duw haar opzij, knip resoluut het lampje uit.
Met grote ogen kijkt mama mij aan..."Heb je pijn?" Ze wijst naar mijn hand.
"Nee nee" lach ik "kom we gaan! Op stap!"
Gearmd lopen we de deur uit...mijn moeder kijkt met stralende ogen naar me op.
Ze mompelt goedkeurend.